Jager(s)

Hij zat voor me op een stoel. Lichtjes onderuitgezakt, de benen wat gespreid. Een man op zijn gemak. En waarom zou hij ook niet, hij was een man die hield van mannen. Hij vroeg zich luidop af waarom hij het deed. Terwijl hij veel van zijn vriend hield, zei hij. Het was niet moeilijk hem te geloven. Zijn ogen stonden op waar. Ook het berouw dat met de zoete zonde gekomen was, leek oprecht. Omdat mannen jagers waren zekers, zie hij, enigszins vragend. Ik knikte. En dat hij het misschien deed om te zien of hij het nog kon. Om te zien of zijn toverkunstjes nog effect hadden. Hij grinnikte innemend.


Hij zat voor me op een stoel. De tafel tussen ons in was klein wat maakte dat onze knieën soms onbedoeld tegen elkaar botsten. Dat was niet onprettig.


Dat mannen jagers zijn, bedacht ik opnieuw. Maar het klonk niet hetzelfde.

Klaar. Aan de lijn. Start.

Onder het mom van alles-ooit-minstens-één-keer, dit blog. Het voelt onwennig. Als het zwijgende kind aan de volwassen tafel dat eindelijk spreken mag. Steeds op de hoede voor een vermandend 'Ssst'. Twee eerdere pogingen waren halfslachtig en sneuvelden vooral door het gebrek aan html- en css-kennis. Dat laatste excuus verloor zijn geldigheid met de nieuwe blog templates.

Idealiter dient dit blog als stimulans om verder te schrijven dan de écriture automatique van mijn dagboeken. Om mezelf met woorden te definiëren. Om schrijvend een paar barrières in mijn eigen hoofd op te ruimen. Maar vooral ook omdat het kàn, geloof ik. Omdat ik niet langer een echt goede reden vond om het niet te doen.

Dus, als u dit leest: weest welkom. Neem een stoel, zet u en maak het u gemakkelijk. Ondertussen gooi ik alvast de fles Moet Chardon tegen mijn scherm aan. Van a 1, van a 2, van a 3. Santé. U ook een glaasje?