Klaar. Aan de lijn. Start.

Onder het mom van alles-ooit-minstens-één-keer, dit blog. Het voelt onwennig. Als het zwijgende kind aan de volwassen tafel dat eindelijk spreken mag. Steeds op de hoede voor een vermandend 'Ssst'. Twee eerdere pogingen waren halfslachtig en sneuvelden vooral door het gebrek aan html- en css-kennis. Dat laatste excuus verloor zijn geldigheid met de nieuwe blog templates.

Idealiter dient dit blog als stimulans om verder te schrijven dan de écriture automatique van mijn dagboeken. Om mezelf met woorden te definiëren. Om schrijvend een paar barrières in mijn eigen hoofd op te ruimen. Maar vooral ook omdat het kàn, geloof ik. Omdat ik niet langer een echt goede reden vond om het niet te doen.

Dus, als u dit leest: weest welkom. Neem een stoel, zet u en maak het u gemakkelijk. Ondertussen gooi ik alvast de fles Moet Chardon tegen mijn scherm aan. Van a 1, van a 2, van a 3. Santé. U ook een glaasje?