Oh oh, de overmoed

Het licht staat op rood en ik steek de straat over. M. blijft netjes wachten op de stoep achter me en roept me iets na. Twee seconden later staat ze naast me en kijkt me vragend aan. 'Meer risico's nemen,' zeg ik. 'Een van mijn nieuwjaarsvoornemens. Dus ik dacht: laat ik klein beginnen.'

Omdat Sigmund er niet meer is, vraag ik het maar aan U

Hoe komt het toch dat ik, telkens ik in Grunbergs brievenroman 'Omdat ik u begeer' lees, zin krijg in sigaretten en single malt? Eerder bizar als ex-roker zonder ook maar een fles whiskey in mijn bezit.

Iedereen microberoemd

Microcelebrity is the phenomenon of being extremely well known not to millions but to a small group — a thousand people, or maybe only a few dozen.

Interessant artikel over de inkijk in andere levens die blogs met zich meebrengen en de public relations als gevolg. De concepten zijn universeel menselijk (de nood aan vergelijken met de peers/groep, het fine-tunen van de gemeenschappelijke waarden en het door 'gewenst gedrag' de plaats in de groep handhaven), de invulling wordt ongezien anders.

Nog even en we zien bloggers met hun URL netjes op de hemdkraag geborduurd verschijnen op Flickr?

Voor volledig artikel zie hier.

via

36,8°C bijvoorbeeld en af en toe een ietsje meer

Van harte.

Omdat de rest van de wereld het ook al deed

Lang heb ik weerstand geboden. Schreeuwlelijke lay-out. De overdaad aan banale beelden die een mens dagelijks te verwerken krijgt. Mijn gebrek aan daadkracht en moed.

Maar dan heb je ineens een paar dagen vrij en voor je het weet heb je een flickr-account aangemaakt, een paar beelden geselecteerd en maak je een link op je blog.

Tja.

Meer na de break

Aan schrijven kom ik momenteel niet toe, tenzij wat grafitti aan de binnenkant van mijn hoofd. Ik weet niet wat het is, het weer, het vallen van de bladeren alweer, of de baan van het leven waar ik nu door passeer. Maar vooraleer u denkt dat ik opnieuw onaangekondigd de nooduitgang kies en dit blog als een lekke matras laat leeglopen, dit bericht. De koffers staan klaar, morgen vertrek ik naar andere oorden en als ik terugkom blaas ik nieuw leven, neem een tweede adem en zo van die dingen meer. Heus.

Terug begin december, na de overdosis graniet. Het ga u goed.

België-Nederland

Nederland een progressief land?

Kinderen worden er verdorie nog steeds in ponden geboren!

Klein racisme

Net toen ik de Metro verliet zag ik de zwarte man. Hij viel onmiddellijk op, één oogopslag was genoeg. Zelfs nu, twee dagen later, haal ik me hem nog vlotjes voor de geest. Het was de pleister op zijn linker wang. Zo’n kleine ronde plakker, met een vierkant kussentje in het midden. Huidkleurig, al was die term voor deze man misplaatst. De pleister was bleek en stak fel af tegen zijn bruine vel. Het was een grappig zicht, maar ook ietwat tragisch, als een kameleon die zich van kleur had vergist.

haiku (3)

koppig groeit het gras
dwars door koud en grijs beton
steeds op zoek naar zon

Clair-obscur

Collega: De laatste van de Editors al gehoord?
Ik: Ja, ferm. En Interpol, die is ook schitterend!
Collega: Ja, vind ik ook goed, al vind ik de Editors wel beter, want ... (zoekt naar zijn woorden)
Ik: Hmm, ik vind Interpol eigenlijk beter, omdat ... (zoek naar mijn woorden)
Collega: Wel, ik vind Interpol zo donker.
Ik: Precies.

24

00.48 Ik schrik van het late uur, maar dan ook weer niet want ik vecht al een aantal bladzijden tegen de slaap. Verdraaide Potter. Het licht gaat uit en ik bedenk me dat ‘occlumency’ best een handige eigenschap moet zijn om allerhande ongewenste gedachten weg te houden.

08.00 De wekker gaat een eerste maal.

9.30 Mijn fiets staat tegen een verkeerslicht. Ergens luidt een kerkklok terwijl ik mijn band oppomp, de tweede keer al die dag. Een vrouw met kind op fiets me voorbij en kijkt me glimlachend aan.

10.46 Ik wacht tot collega C. naar een ander lokaal vertrekt om stiekum blogger te openen.

12.50 Op het gelijkvloers ga ik op zoek naar échte koffie - wat het Nescafé-automaat op onze gang produceert is de naam 'koffie' niet eens waard - en loop nadien het krantenwinkeltje binnen. 'Harry dood', lees ik op een krant die dubbelgevouwen in het rek steekt. Ik kan niet zien of er een vraagteken, punt of uitroepteken volgt.

17.25 Ik klik en tik wat in het rond. Wat email, internet tussendoor, een document hier en daar. Potter is een held, denk ik. Hij doet wat moet gedaan, ook al is hij bang en twijfelt hij over de te volgen weg. Duizenden, nee, miljoenen, hijsen zich elke dag opnieuw het bed uit om te beginnen aan alweer een dag van doen wat zij moeten doen, ook al zijn ze bang en twijfelen ze over de te volgen weg. Zijn dit de mindere helden? Niet in mijn ogen. Misschien vraagt dit zelfs meer moed. Al betwijfel ik of iemand daar ooit een boek aan zal wijden.

18.50 Ik fiets terug naar huis, al voelt de kale tweekamerflat die ik huur in Utrecht niet echt als thuis. Ik neem de lange weg, zodat ik een stuk door het bos rijd. Ik krijg het gevoel dat ik op vakantie ben. Dat gevoel duurt vijf minuten.

23.36 Ik weet het nu. Ik sla het boek dicht, veeg de tranen uit mijn ogen en ga slapen.