Voornemens, the sequel

Voor wie zich ooit zou hebben afgevraagd hoe het me verging met mijn voornemens, alhier een update. Voor de rest: aanzetten voor andere schrijfsels staan in de steiger. Stilaan lijk ik opnieuw woorden bij elkaar te sprokkelen. Maar eerst de draad opnieuw oppikken waar ik hem eerder vallen liet.

1. Laatst werd ik gebeld door een vriendin waar ik de avond voordien had doorgebracht. Of ik veilig thuis was gekomen. En dat ik volgende keer maar moest blijven slapen 'in die toestand'. Ik was me van geen kwaad bewust geweest. Goed bezig!

2. Plannen voor kalksteen zijn in de maak. Verre plannen voor graniet eveneens. Van overdosis is voorlopig echter nog geen sprake. Wij blijven gaan voor te veel.

3. Met de sport is het alleszins al gelukt.

4. Mijn hardnekkige verlangen naar een mensenloze wereld, dat zo bij tijd en wijlen opsteekt, zit dit punt soms aardig in de weg. Maar mijn lievelingsmensen zouden mijn lievelingsmensen niet zijn als ik niet desondanks na afloop van onze ontmoeting diepe zuchten zou slaken om zoveel lievelingsmenselijkheid.

5. Achteraf gezien kan zoiets nauwelijks een voormenen genoemd worden. Een wens hooguit. Waarbij wij enkel begerig de bek wijd opengesperd kunnen houden en hopen dat ons wat wordt toegeworpen. De kaakgewrichten krijgen kramp maar wij geven niet op.

6. Ik koos voor optie 2, maar het bleef zo stil hier dat het verdacht veel op optie 1 begon te lijken. U moet mij gewoon op mijn woord geloven als ik zeg dat ik elke dag - ik zweer het IEDERE AFZONDERLIJKE DAG - hier kwam en dacht aan wat ik schrijven kon.

7. Vlekkeloos opgevolgd. Al was ik gisteren bijna voor de bijl gegaan. Een uiterst schattig dichtbundeltje van 2 € deed me bijna zwichten (Menno Wigman). De lange file aan de balie weerhield me. Even dacht ik het boekje te ontvreemden - geef nu toe, 2 € -, wat ik nooit eerder deed, dus ook nu niet. De alarminstallatie aan de ingang zal daar ook wel voor iets tussengezeten hebben.

8. Goede vorderingen. Een reden is er nog steeds niet.

9. Het werd een Nikon D70S. In het begin werd ik een beetje verlegen in zijn nabijheid - zo stoer, zo donker, zo ingewikkeld en mysterieus -, maar nu durf ik hem al eens te strelen zonder dat ik bang ben dat mijn hand zal worden gebeten.

10. Het feit dat ik meer dan een half uur nodig heb om te besluiten wat ik hier zou schrijven, zegt genoeg. En zeg aub niet dat u het al gezegd had.