Sire

Zag U het gisteren, Sire? Het grote volksfeest op de kasseienstrook voor Uw Paleis? Zag U hoe het daar stond, dat volk van U, met al zijn kippenvel? Met al zijn koude rillingen. Van het schone schouwspel vooraan (rechts voor U). En ook van de regen een beetje.

Uw volk, die optelsom van witte, zwarte en alle-tinten-daartussen wezens stond bij U op de stoep. Die mengelmoes van smaken en ideeën, geaardheden en voetbalclubvoorliefdes. Die mish mash van verschillende voorgeschiedenissen en toekomstdromen. Uw onderdanen shakten hun – excusez-le-mot, Sire, het was nu eenmaal een bal populaire – ass voor de goede zaak.

Het kan haast niet anders of U hebt er een glimp van opgevangen. Uw vlag, onze vlag, wapperde immers fier in de stevige bries.

Ach, U had vast een goed excuus om U niet onder ons te vertonen, of om niet even te salueren vanaf Uw balkon. Misschien verbood het protocol U een standpunt in te nemen. Misschien achtte U, of Uw entourage, het een ongepast gepolitiseerde daad voor een man van Uw standing. Misschien had U zelf moeite met zo'n simpel statement. Bezwaarde het U een complex probleem als integratie en tolerantie herleid te zien tot een duet van vergeelde artiesten met hedendaagse beau’s.

Maar volgens mij keek U stiekem mee vanachter een van de vele ramen van Uw paleis. Vormde U samen met Paola en Fabi - allez changez - de polonaise. En schonk U zich toepasselijk nog een pousse-cafeetje in op de tonen van Jef un p’tit verre on a soif.

Want bij zoveel volksvreugde kan zelfs een vorstenhart als het Uwe niet onberoerd blijven.

Tot volgend jaar,