Moeder, waarom schrijven wij 'Moeder, waarom schrijven wij'?

Ik wil iets luchtigs schrijven, denk ik. Iets waarbij u, mijn lieve lezer - ja, U! -, heel even vergeet dat de werkelijkheid bestaat. U heel hard aan uwe frak trekken tot hier, tot u met het tipje van uw neus aan de andere kant van mijn scherm hangt. Zo dicht dat we even naar elkaar zwaaien kunnen. Voor uw ogen dan een verhaaltje tekenen vanuit de witte leegte van het scherm - eerst was er niets, en dan ineens wel. Iets schrijven waarbij u niet meer denkt te lezen, maar ineens elders, weg van het eigene, zijt. Een postje misschien zelfs waarbij U even stopt met denken.

- Zalig de momenten waarop men stopt met denken, het zijn te koesteren zonderlingen. Vluchtige zonderlingen ook, ze vertrekken weer voor je er erg in hebt, nog voor het glas is volschonken, daar denk je al weer ‘hoe fijn om niet te denken’. –

Maar de verhaallijnen hangen als warrige wasdraden kris kras door mijn hoofd, niets lijkt op het eerste zicht materiaal dat u van deze planeet kan wegrukken.

Ik wil iets luchtigs schrijven, denk ik, echt wel. Binnenkort, heus wel, blaas ik de luchtighied in uw gedachten. Windkracht tien. Het is beloofd.