ontmantel!

Eén voor één kleed ik mij uit,
gooi tot slot mezelf in een golvend
landschap van lijf en lang geleden.

De rest rust op een stoel,
kijkt toe hoe je hurkt,
hoe je steeds niets vindt.

Ik keer me om en wacht
nu de dauw dra komt,
sterren aan ’t eind’ van de nacht.