Ik ga digitaal

De ene dag is de andere niet. Ze komen in verschillende kleuren, lengten en gewicht. Ze komen op je af, onvoorspelbaar als lottoballetjes. Je kan enkel aannemen, de arm langzaam van links naar rechts bewegen, de arm fier op borsthoogte, het balletje wegleggen en op naar de volgende. Zoals de lottoballenjuffrouw – of hoe heet zo iets – altijd netjes deed, toen ik op zaterdag met verse pijama en nat haar nog T.V. keek. Balletje na balletje, deed ze dat. Met steeds dezelfde strakke glimlach.

Maar sommige dagen doen het lachen vergaan. Dan vertrek je liefst zo snel mogelijk, langs de achterdeur en op kousevoeten. Of er hangt een geurtje aan. Andere zijn zo zwaar dat er haast geen beweging in te krijgen valt.

Maar er zijn dagen bezet met diamantjes. Rondom rond. Schitterende lichtpuntjes. Sterrenregen. Oogverblindend en zinnenstrelend. Stralend voorbij de geijkte contouren. Zelfs de tanden van de lottoballenjuffrouw gaan bloot.

Maar het levensschip vaart voort en bij het omkijken worden de lichtjes steeds kleiner. En de tijd komt onherroepelijk dat ze aan de blik worden onttrokken.

Mijn ziel geef ik de duivel om mijn lijf te digitaliseren. Mijn ogen. Vel. Gehoor. Alles op DVD! Zodat ik straks in het bejaardentehuis, als het leven geleefd is, in het bijzijn van mijn Parkinsontremor, valse tanden en looprekje het DVDtje ‘December 2004’ kan bovenhalen.