Cirkelend rond de navel

Linksaf, rechtsom of rechtdoor? De fast lane, efficiënt, of de scenic route, grillig, onvoorspelbaar en adembenemend af en toe? Of gewoon rechtsomkeer? Geen idee, het is moeilijk navigeren zonder wegenkaart.

Dat ik verhaaltjes vertellen wou, kleine brokjes in woorden verpakte realiteit, uitgesneden door het mes van mijn zintuigen. Verhalen over dit en dat, een moment van blinkende schoonheid hier en daar. Er is zoveel als je oplet. Zo dacht ik in het begin.

Maar hoeveel van mezelf toon ik hier? Steeds weer voel ik aanzetten tot verhalen die verder gaan. Of juist dichter bij huis zijn, verhalen over het eiland Ik. Drang om mezelf open te plooien als was ik een al te krap verpakte tent. Het podium op te kruipen, kijk mij, mijn huid af te stropen en u mijn blote vlees te laten zien. Een gaatje in mijn schedel te boren en mijn dromen Aladins-gewijs te laten ontsnappen. U mee te sleuren in de tyfoon van twijfel rond mijn navel. Mijn hart uit te rukken en u de blauwe plekken te tonen. Kijk daar, dat is van toen, en daar aan de achterkant, van toen. Zie ik, louter ik.

Ik ben niet alleen, het nadrukkelijk ik is alomtegenwoordig. Vele eilandjes ego in de meedogenloos eindeloze zee. Zie mij, schreeuwen we, vuurpijlen in unison. De cultus van het allermenselijke. Niet voor niets. De realiteit van de ander slaat een brug, weg uit het eigen begrensde land. Een blik in de spiegel later ben je niet langer daar, maar de aan de andere kant van het glas. Elders is altijd beter.

En toch. Iets trekt tegen. Te exhibitionistisch, ongepast opdringerig, nutteloos, vuile was hoort niet openbaar. Ook al zijn we, elk op ons eigen eiland, eender, ontelbare variaties op hetzelfde thema ‘mens’, allen vastgeketend aan de banale werkelijkheid. Het eigen menselijke relativeert niet licht.