The Screen Sticks Button

Mijn grootmoeder leerde me kaarten. Manillen, kleurenwiezen, ijzerenwegen, schippe-zot-jagen. Op verloren zondagen zaten we vaak rond de tafel. Met wisselende bezetting, maar steeds met Bobonneke. Van haar leerde ik ‘tafel plakt’. Eens een kaart gespeeld, is er geen weg terug. De tafel plakt. Ze was daar streng in. Zachtaardig streng, zoals alleen bobonnekes dat kunnen.

Ik herlees mijn stukjes een paar keer voor ik ze post, tot ik vind dat ze kunnen. Ik herlees mijn stukjes ook nadat ze gepost zijn. Onmiddellijk na het posten, maar ook wel eens in de dagen daarop. Telkens blijf ik dingen zien die ik wil veranderen. Details vaak. Maar ineens oh-zo-cruciaal. Woorden die in de weg lopen. Iets moet echt wel cursief. Een lidwoord elders staat het metrum in de weg. En soms wil ik ineens van de hedendaagse naar de verleden tijd.

Blogger moest maar zo’n tafel-plakt-knop invoeren. Om mij, of liever u, voor een al te hyperkinetisch blog te behoeden. Een Table Sticks knop.

The Screen Sticks Button. Opgedragen aan Bobonneke from Belgium.