Eighties ethisch

We liepen door het bos. Het licht was zacht en contrasteerde mooi met de verloren gewaaide wolk hier en daar. We waren praatgraag vanavond. Allebei. Het ene onderwerp na het andere. Ping-pong-zonder-dat-het-balletje-de-grond-raakt.

Wat ben jij ethisch, zei hij ergens, nadat ik mijn menig had gegeven over een of ander TV programma waar ik het moeilijk mee had.

Ethisch. Hij liet het klinken als ouder dan de Paus, saaier dan een kast vol net gestreken blauwe plooirokjes en serieuzer dan Bavo Claes. Allemaal samen. Dat laatste misschien niet, want Bavo Claes in een plooirokje lijkt mij dan weer behoorlijk frivool. Hij vond mij ethisch, dus. Uit zijn mond klonk dat even onherroepelijk voorbijgestreefd als eighties.

Het licht bleef zacht maar de horizon kleurde langzaam rood. In de verte klonk geroffel. Het balletje had de grond geraakt en bleef nabotsen in mijn hoofd.

Maar dan. Pats. Een vlotte beweging. Ik had het balletje beet. Gedaan met botsen. Niks mis met de eighties, dacht ik, laat staan met ethisch. Geef hier dat plooirokje. Bavo en ik gaan verdomme een pint pakken.

In de verte dacht ik iemand instemmend te zien knikkebollen maar dat was ik niet zeker.